Opatrywanie pewnych informacji klauzulą „tajemnica przedsiębiorstwa” jest dobrze znane wielu zamawiającym. Ale już zbiór informacji jako tajemnica przedsiębiorstwa chyba nie. Utajnianie pewnych informacji służyć ma oczywiście ochronie wykonawców, ale nie da się ukryć, że w praktyce jest to też pewien element gry między wykonawcami. Rolą zamawiających w tej rywalizacji jest więc racjonalne ocenianie zastrzeżeń, zwłaszcza że interesy oferentów w tym zakresie najczęściej będą rozbieżne. Kiedy jeden oferent wskazuje, że określone dane stanowią tajemnicę przedsiębiorca, drugi będzie domagał się ich odtajnienia. Dlatego właśnie staramy się wyjaśnić, jak do tego podchodzić.

Tym wpisem rozpoczynamy serię artykułów poświęconych tajemnicy przedsiębiorstwa w zamówieniach publicznych, z którą spotykamy się coraz częściej. Dla zamawiających, którzy z jednej strony mają na względzie zasadę jawności, która na gruncie ustawy Prawo zamówień publicznych, dalej p.z.p., jest szczególnie istotna, z drugiej strony muszą respektować zastrzeżenie pewnych informacji jako „tajemnicy przedsiębiorstwa”, podjęcie decyzji, czy w danym przypadku mamy do czynienia z tajemnicą przedsiębiorstwa czy też nie, jest nie tylko kłopotem, ale też dużą odpowiedzialnością.

W praktyce bardzo często dochodzi do sytuacji, kiedy wykonawcy nie zgadzają się z decyzją podjętą przez zamawiającego w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Czy wykonawcy próbują te decyzję zakwestionować i wnoszą odwołanie do KIO? Oczywiście sięgają po środki odwoławcze, jednak nie jest to powszechna praktyka wykonawców. Wykonawcy boją się kosztów, zniechęca ich widoczny formalizm i presja czasu. Ale może nie jest to takie trudne, jak by się mogło wydawać? Zacznijmy od kwestii formalnych.

Z pewnością wielu wykonawców narzeka na utrudnienia w posługiwaniu się na gruncie zamówień publicznych elektronicznymi fakturami. Najprawdopodobniej już wkrótce się to zmieni. Do Sejmu wpłynął niedawno rządowy projekt ustawy o elektronicznym fakturowaniu w zamówieniach publicznych, koncesjach na roboty budowlane lub usługi oraz partnerstwie publiczno-prywatnym, której głównym celem jest wdrożenie przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/55/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych. Zakładane przez polskiego ustawodawcę zmiany mają zapewnić realizację celów, które wyznacza unijny pracodawca, w tym przede wszystkim ograniczenie barier w handlu transgranicznym, które powstają w związku z brakiem ujednoliconych reguł dotyczących składania elektronicznych faktur w zamówieniach publicznych. Poniżej omawiamy, na co należy się przygotować.

Kara umowna jako kryterium oceny ofert w zamówieniach publicznych budzi wiele wątpliwości. Niemniej jednak orzecznictwo KIO dopuszcza możliwość wskazywania kary umownej jako kryterium oceny ofert w postępowaniu o udzielnie zamówienia.

Jak już wcześniej informowaliśmy [TUTAJ], w dniu 15 lutego 2018 r. Sąd Najwyższy wydał wyrok, w którym analizował czy wskazanie w gwarancji wadialnej wszystkich członków konsorcjum jest rzeczywiście niezbędne dla prawidłowego zabezpieczenia oferty i czy wniesienie wadium tylko przez jednego konsorcjanta, w dodatku bez wskazania, że działa on w imieniu konsorcjum, może stanowić podstawę do odrzucenia oferty jako niezabezpieczonej.

Zamawiający, przygotowując postępowanie przetargowe, określa zazwyczaj warunki udziału w postępowaniu, jakie musi spełniać wykonawca ubiegający się o jego udzielenie. Warunki udziału w postępowaniu mogą dotyczyć kompetencji lub uprawnień do prowadzenia określonej działalności zawodowej, zdolności technicznej lub zawodowej lub sytuacji ekonomicznej lub finansowej. W praktyce bardzo często spotykanym jest wymóg posiadania polisy ubezpieczeniowej na określoną kwotę. I tu właśnie pojawia się problem – polisy ubezpieczeniowej na jaką sumę gwarancyjną ma prawo żądać zamawiający?

Przewidziana przepisem art. 484 § 2 Kodeksu cywilnego, dalej k.c., możliwość miarkowania naliczonej dłużnikowi np. wykonawcy robót budowlanych kary umownej jest tzw. prawem sędziowskim. O dochodzeniu kar umownych i możliwości ich zmniejszenia szerzej pisaliśmy TUTAJ. W tym artykule skupimy się bardziej na procesowym aspekcie zmniejszania kar umownych, a dokładnie na tym, co należy rozumieć przez wniosek dłużnika o miarkowanie kary umownej.

15 lutego 2018 r. Sąd Najwyższy wydał bardzo ważne orzeczenie, w którym uwzględnił skargę kasacyjną Prezesa UZP w sprawach gwarancji wadialnej składanej przez konsorcjum. Jak wskazuje się na stronie Urzędu Zamówień Publicznych wyżej wymienione orzeczenie oznacza, że „gwarancja wadialna wystawiona po zawiązaniu konsorcjum  wyłącznie na pełnomocnika wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia publicznego stanowi skuteczne zabezpieczenia oferty wspólnej i nie może stanowić podstawy do wykluczenia z udziału w postępowaniu. Wyrok Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem zostanie zamieszczony na stronie internetowej Urzędu Zamówień Publicznych niezwłocznie po jego otrzymaniu” (zob. strona internetowa Urzędu Zamówień Publicznych: https://www.uzp.gov.pl/aktualnosci/wyrok-sadu-najwyzszego-dotyczacy-gwarancji-wadialnej-dla-konsorcjum). Czekamy na uzasadnienie.

Radca prawny

Aleksandra Płudowska

W postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego w praktyce bardzo często dochodzi do sytuacji, kiedy oferent, zainteresowany korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem postępowania, kwestionuje czynność zamawiającego tj. wybór najkorzystniejszej oferty złożonej przez innego oferenta. Do takich sytuacji dochodzi najczęściej wtedy, kiedy oferent kwestionuje wybór oferty jako najkorzystniejszej, ponieważ w jego ocenie zamawiający powinien był taką ofertę odrzucić a nie dokonać jej wyboru. W przypadku tzw. zamówień podprogowych do listopada 2018 r. kwestionujący wybór oferty wykonawca w zasadzie nie mógł złożyć wobec takiej czynności zamawiającego odwołania. Dotychczasowa linia orzecznicza Krajowej Izby Odwoławczej, dalej KIO, zakładała bowiem, że w takich sytuacjach nie ma podstaw do składania odwołania i odwołania, w których jako podstawę wskazywano wybór najkorzystniejszej oferty wobec zaniechania odrzucenia oferty przez zamawiającego, nie były formalnie rozpoznawane i podlegały odrzuceniu. To się jednak zmieniło.